Xustiza pola man

Aqués que tén fama de honrados na vila,

Roubáronme tanta brancura que eu tiña;

Botáronme estrume nas galsa dun día,

A roupa de cote puñéronme en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;

Sin lar , sin abrigo, morei nas curtiñas ;

Ó raso cas lebres dormín nas campías;

Meus fillos.....,¡ meus anxos....!, que tanto eu quería,

¡Morreron , morreron, ca fame que tiñan !

Quedei dashonrada, mucháronme a vida,

Fixéronme un leito de toxos e silvas;

I en tanto, os raposos de sangre maldita

Tranquilos nun leito de rosas dormían.
-Salvádeme ¿ou,xueces!, berrei..,¿tolería !
De min se mofaron, vendeume a xustiza.
-Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíria.
Estonces cal loba doente ou ferida,
Dun salto con rabia pillei a fouciña,

Rondei pasesiño..¿ Ne-as herbas sentía!
I a lúa escondíase, y a fera dormía
Cos seus compañeiros an cama mullida.

Mireinos con calma , i as mans estendidas,
Dun golpe,¡ dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
Tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces, cumpreuse a xusticia:
Eu, neles; i as leises, na man que os ferira.